Autoafirmacja jako akt odwagi.
Autoportret choreograficzny Kozak to spotkanie ze sobą – przestrzeń, w której ciało zaczyna negocjować. Czy można tańczyć w ramach systemu, ale nie być jego niewolnikiem? Czy można odnaleźć wolność w strukturze? To czas wyboru. Możesz poświęcić go na destrukcję, konflikt, działanie wbrew. A możesz po prostu zatrzymać się i wsłuchać w ciszę – choćby jej najdrobniejszy fragment – by spotkać się ze sobą. Z każdą komórką ciała czekającą na rozpoznanie. Z nieskończonością i wiecznością, które nosisz w sobie. Autoportret to wejście do wnętrza procesu twórczego – tam, gdzie jeszcze nic nie jest pewne, ale jednocześnie wszystko się dokonało. To opowieść zbudowana z poruszeń, wspomnień i impulsów, które zwykle pozostają niewidzialne dla oka widza. Intymna jak oddech przed pierwszym krokiem, szczera jak ciało w bezruchu. Edyta Kozak zaprasza do przestrzeni, w której ruch rodzi się z potrzeby, a nie efektu. Prowadzi nas przez swoje wewnętrzne krajobrazy – nie gotowe obrazy, ale proces stawania się. To gest w dialogu z przeszłością, decyzja wibrująca emocją, moment rozpoznania, który przenika przez warstwy formy. Autoportret nie odsłania postaci, ale źródła, z którego twórczość, choreografia czerpie siłę. Dla tych, którzy chcą nie tylko oglądać, ale również zobaczyć. To spektakl, który wzrusza, wyzwala emocje i… zaprasza do własnych poszukiwań. Bo choć opowieść wychodzi od artystki – finalnie może być o Tobie. O Twoich tęsknotach, Twojej ciszy.
– Performans w języku polskim
– Po spektaklu spotkanie z Edytą Kozak i Wojtkiem Ziemilskim w języku polskim.